Akita inu jest w Japonii czczony niemal jako symbol narodowy. Jest to pies wyjątkowo odważny. Dawniej był tresowany do walk psów. Akita inu to pies zrównoważony, inteligentny, przyjacielski, ale także posłuszny w granicach rozsądku. Posiada silny instynkt myśliwski, jest dobrym psem stróżującym (nie szczeka zbyt wiele). Niezależny. Dominujący. Zostanie twoim przyjacielem. Akita inu nigdy nie stanie się niewolnikiem. Akita inu – Rasa psa Kraj pochodzenia północna Japonia Przydatność Akita jest rasą z grupy psów pierwotnych i szpiców. Początkowo używana była do walk psów, później do polowań. Obecnie dobrze sprawdza się jako pies obronny i stróżujący, a także do towarzystwa. Nie podlega próbom pracy. Historia Rasa psa wywodzi się z północnej Japonii, gdzie psy te hodowano do walk psów, a następnie do polowań na dziki, czarne niedźwiedzie czy jelenie. Do ich zadań należało także ciągnięcie ciężkich ładunków. Akita pochodzi od psa torfowego, który dotarł do Japonii wraz z pierwszymi imigrantami, ok. 15000 lat Ta ciesząca się dużym uznaniem i szacunkiem rasa towarzyszyła samurajom, pojawia się także dość często w mitologii oraz jest stale obecna w Japońskiej literaturze. W wyniku licznych wojen w kolejnych stuleciach populacja akity ulega drastycznemu zmniejszeniu. Przed zupełnym wyginięciem uchroniło rasę powstanie ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii. W 1931 roku akita została uznana za dziedzictwo kulturowe, a hodowlom tych psów przyznano dotacje rządowe. W Polsce pierwsza akita pojawiła się w 1990 roku i od tamtej pory popularność tej rasy stale wzrasta. Szata Akita powinna być umaszczenia białego, czerwonego, pręgowanego lub sezamowego (to ostatnie oznacza czerwoną sierść z czarnymi końcówkami). Po bokach kufy, na policzkach, szyi, spodniej stronie żuchwy, piersi, tułowiu, ogonie i wreszcie wewnętrznej stronie zarówno przednich jak i tylnych kończyn, pies powinien mieć białe znaczenia. Pochodzący z 1938 roku wzorzec zakłada unikanie osobników masywnych, jako, że taki wygląd sugeruje domieszkę dna molosów (takie krzyżówki zdarzały się w przeszłości, a ich celem było stworzenie psa idealnie nadającego się do walk) Zachowanie i charakter Jako, że akita, jako rasa psa, była hodowana jako pies łowiecki, ma głęboko zakorzenioną pasję do polowań i niesamowitą orientację w terenie. Ponadto jest niezależna i lubi podejmować własne decyzje. Charakterem bardziej przypomina zatem kota, niż psa, lubi więc także usystematyzowany tryb życia. Jest dumna. Nie przepada za innymi psami, aczkolwiek przyuczona do tego, będzie je tolerować. Jest nieufna w stosunku do obcych. Potrzebuje łagodnego, ale konsekwentnego prowadzenia. Wymaga określenia wyraźnej hierarchii w grupie, którą ustala w następujący sposób: na pierwszym miejscu pan, na drugim sama akita, następnie małe dzieci, a na samym końcu reszta rodziny. Należy mieć świadomość, że pies tej rasy psa lubi i toleruje tylko „własne” dzieci. Dla obcych nie będzie tolerancyjny. Nie należy więc ich dopuszczać zbyt blisko. Psy tej rasy nie mają szczególnych wymagań, jeśli chodzi o warunki mieszkaniowe. Równie dobrze będą się czuły w bloku jak i w domku jednorodzinnym. Muszą jednak mieć stały kontakt z domownikami i zapewnioną odrobinę codziennej zabawy. Są niezwykle inteligentne, dlatego nieustannie powtarzanie tych samych ćwiczeń podczas szkolenia, nudzi je. Warto wiedzieć, że akita jest bardzo silna fizycznie i posiada utajoną agresję. Wysoce niewskazane jest zatem szkolenie jej na psa obronnego. Ponadto, rasa ta lubi mieć swojego pana na wyłączność. Jeżeli przez dłuższy czas akita mieszkała w domu jako jedyne zwierzę, może nigdy nie zaakceptować drugiego psa. Zdrowie Akita jest rasą psa generalnie zdrową. Nie dokucza jej dysplazja stawów biodrowych, jest jednak podatna na problemy oczne i skórne, a także skręt żołądka. Pies ten nie należy do długodystansowców i w zupełności wystarcza mu umiarkowany codzienny ruch. Wymaga natomiast dużej, codziennej dawki kontaktu z człowiekiem i to już od wczesnego wieku szczenięcego. Warto wiedzieć, że od momentu osiągnięcia 18 miesięcy życia, akita dwa razy do roku wymienia sierść. Chociaż na co dzień nie jest to konieczne, jednak okresach wymiany futra, bezwzględnie należy psa często, długo i dokładnie szczotkować.
Akitę trzeba nauczyć, jak być dobrze wychowanym członkiem społeczności, zarówno ludzkiej, jak i psiej. To zadanie wymaga czasu, cierpliwości i konsekwencji, ale efektem jest dobrze wychowany, zrównoważony pies, który jest prawdziwą przyjemnością do życia. Akita inu kontra akita amerykańska: Zrozumienie różnic Jaki jest pies akita a jaka jest suka. Na to pytanie musi sobie odpowiedzieć każdy, kto chce trafnie wybrać szczeniaka. Jeśli chodzi o budowę i wygląd to pies akita inu ma około 67cm w kłębie i jest nieznacznie krótszy niż suczka tej rasy. Pies akita inu jest odważniejszy i tęższy, lepiej nadaje się do obrony posesji. Dla większości osób pies akita jest bardziej reprezentacyjny. Mając ładnego psa możemy oferować nim krycie i dzięki temu możemy utrzymać linię hodowlaną naszego psa bez konieczności wychowywania szczeniąt. Jak wiadomo psy nie mają cieczki. Problem pojawia się wtedy, gdy sąsiad ma suczkę, która aktualnie przechodzi cieczkę. Wtedy przez naszego pieska przechodzi burza hormonów - Jak to u pełnych energii samców bywa, chciałby tą energię rozładować. Wtedy najlepiej jest nie dopuszczać ich do siebie. Kiedy nie są w pobliżu jest wszystko w normie. Wiem, że istnieją różne sposoby natury medycznej na rozwiązanie tego problemu, ale ja tego nie stosuję, więc nie będę się rozpisywał na ten temat. Jeśli jesteście Państwo właścicielami psów i uważacie, że coś w tym artykule nie jest prawdą lub, jeśli można tu coś dopisać to proszę dać mi znać na adres e-mail a ja to tutaj opublikuję. Średnia długość życia Akita Inu wynosi 10-12 lat. Jednak Akita, podobnie jak inne duże rasy, ma wiele chorób genetycznych, z których dysplazja stawów biodrowych zajmuje pierwsze miejsce. W dalszej kolejności pojawiają się zaburzenia okulistyczne, takie jak zanik siatkówki, jaskra i zaćma. Charakter rasy akita Akita to pies o umiarkowanym temperamencie, lojalny, przywiązany do właściciela, ale powściągliwy w okazywaniu uczuć. Nie domaga się pieszczot, choć ceni kontakt z człowiekiem. Przedstawiciel tej rasy nie jest raczej polecany dla dzieci, choć zwykle dobrze się z nimi dogaduje, jeśli zostanie prawidłowo wychowany. Ze względu na siłę i rozmiary szczególnego nadzoru wymagają jego kontakty z kilkulatkami. Trzeba też pamiętać, że akita wobec obcych maluchów może być mało wyrozumiały. To pies z natury nieufny wobec obcych, akceptuje ich jednak, jeśli są mile widziani przez właściciela. Niehałaśliwy, mało pobudliwy, obdarzony silnym instynktem terytorialnym akita doskonale poradzi sobie w roli stróża. Często sprawia wrażenie, że nie interesuje się otoczeniem, lecz w rzeczywistości stale je kontroluje i jest gotowy do interwencji. Akity bywają agresywne wobec obcych pobratymców. We własnym stadzie właściciel musi nadzorować stosunki między psami, żeby nie dochodziło do konfliktów (zwłaszcza między samcami). Akita może dogadać się z drugim psem, jeśli będzie on niekonfliktowy lub przeciwnej płci. Większość akit zaakceptuje małe zwierzęta domowe towarzyszące im od szczeniaka, ale obce mogą paść ich ofiarą. Trzeba też pamiętać o silnym instynkcie myśliwskim tych czworonogów – puszczona samopas akita może zapolować lub podążyć za ciekawym tropem. Akita nie lubi bezczynności, to pies aktywny, silny i wytrzymały. Codziennie potrzebuje sporej dawki ruchu na świeżym powietrzu. Brak odpowiedniego zajęcia i wysiłku umysłowego może spowodować, że akita stanie się sfrustrowany, a nawet agresywny. Umiejętności Dawniej akity jako psa myśliwskiego używano do polowania na dziki, jelenie i niedźwiedzie. Psy te wykorzystywano także do ciągnięcia ładunków i pilnowania obejścia. Obecnie akita to głównie pies rodzinny, choć nadal doskonale wywiązuje się z roli stróża czy obrońcy. Niektóre akity sprawdzają się w policji, wojsku i ratownictwie. Można uprawiać z nimi sporty: agility, canicross, dogtrekking, bikejoring, przeciąganie ciężarów (weight pulling) lub zimowe sporty zaprzęgowe. Ponieważ akita nie najlepiej współpracuje z pobratymcami, warto wybrać konkurencję, w której startuje się z jednym psem. Szkolenie i wychowanie Akita jest inteligentny, ale uparty i niezależny, dlatego szkolenie go nie należy do prostych zadań. Sprytny i samodzielny łatwo wymyka się spod kontroli, jeśli właściciel nie potrafi nawiązać z nim prawidłowych relacji. Akita bywa uparty, a jednocześnie jest wrażliwy. Wymaga więc z jednej strony żelaznej konsekwencji, z drugiej zaś wyrozumiałości, cierpliwości i łagodnego podejścia. Odpowiednio zmotywowany akita uczy się chętnie, zwłaszcza jeśli ćwiczenia są urozmaicone i nie trwają zbyt długo. W czasie szkolenia nie wolno używać siły, bo akita nie tylko może odmówić współpracy, ale nawet odpowiedzieć agresją. Pies tej rasy nie będzie ślepo posłuszny, może też słabiej reagować na komendy wydawane z większej odległości, dlatego lepiej zawsze mieć go pod kontrolą. Od początku trzeba dbać o socjalizację szczeniąt i wyznaczać im granice. Psy rasy akita muszą odwiedzać nowe miejsca, mieć kontakt z ludźmi i innymi psami. Zamknięty na podwórku akita pozbawiony kontaktu ze światem zewnętrznym może stać się wyjątkowo agresywny wobec obcych ludzi i psów. W przedszkolu oprócz nauki podstawowych poleceń szczeniaki nawiążą relacje z przedstawicielami swojego gatunku, a to pozytywnie wpłynie na ich stosunek do pobratymców w przyszłości. W okresie wzrostu nie powinno się pozwalać podopiecznym na skoki, chodzenie po schodach czy intensywne zabawy. Dla kogo ta rasa Akita to przyjaciel dla prawdziwego miłośnika rasy, który doceni jego niezależność, a jednocześnie będzie potrafił odpowiednio go wyszkolić. Właściciel akity powinien mieć doświadczenie w wychowywaniu psów, musi być konsekwentny, odpowiedzialny i nie oczekiwać bezwzględnego posłuszeństwa. Akita zdecydowanie lepiej odnajdzie się w podmiejskim domu z dużym ogrodem niż w głośnej, miejskiej okolicy. Jak wygląda pies akita [zdjęcia] Tydzień temu poszła z mamą, która opiekowała się starszą panią, do jej domu pod Łodzią. Jak zwykle miała się bawić z wnukiem kobiety. Akita amerykańska powstała po zakończeniu II wojny światowej, kiedy to żołnierze amerykańscy zabrali japońskie akity ze sobą do USA i stworzyli własną, niezależną rasę. W porównaniu ze swoimi japońskimi krewniakami akita amerykańska jest uważana za znacznie większą i silniejszą. Do dziś rasa ta zachowała instynkt łowiecki swoich japońskich przodków. Spis treści CharakterWyglądHistoriaZdrowieŻywienie akity amerykańskiejPielęgnacjaCzy akita jest psem dla Ciebie?Akita amerykańska – wychowanie i socjalizacja Charakter Aportowanie patyków i skakanie przez obręcze? Akita amerykańska to zbyt dumny zwierzak na takie trywialne zabawy! Ten dostojny pies rasowy z numerem wzorca FCI 344 chce widzieć sens w swoich zadaniach, dlatego też zmotywowanie akity do wspólnych działań wymaga trochę wysiłku. Chociaż jest niezwykle zdolny do adaptacji i wysportowany, jego wysoka inteligencja i skłonność do dominacji nie ułatwiają szkolenia. Wierny towarzysz – ale nie dla każdego Jedno trzeba powiedzieć na wstępie: Miłośnicy psów, którzy nie mają doświadczenia w wychowywaniu i szkoleniu psów, powinni wybrać rasę, która będzie nieco „prostsza w obsłudze”. Akita nadaje się tylko dla doświadczonych opiekunów psów, którzy są gotowi na to wyzwanie. Jednak dzięki odpowiedniemu szkoleniu i wczesnej socjalizacji akita amerykańska może zostać wyszkolona na niezwykle lojalnego i wiernego psa towarzyszącego, który kocha swoją rodzinę ponad wszystko, chroni ją i strzeże oraz jest zdolny do niesamowitych wyczynów – nie tylko w psich sportach. Jak wygląda wspólne mieszkanie z dziećmi, kotami itp.? Akita amerykańska potrzebuje bliskiego kontaktu z rodziną i nigdy nie powinna być trzymana sama w budzie. Jako potomek wilka, ten pies chciałby mieć wokół siebie swoje „stado” – jednak opiekun oraz ewentualnie dzieci zupełnie mu wystarczą. Jeśli w młodym wieku przyzwyczaił się do życia z innymi zwierzętami domowymi, życie pod jednym dachem z kotem, chomikiem, świnką morską itp. zwykle nie stanowi problemu, ale zasadniczo Akita jest samotnikiem, który bardziej niż zgiełk i hałas kocha ciszę oraz spokój. Najważniejsza zasada: Trzeba mieć wyczucie! W związku z tym amerykańska akita z rezerwą reaguje na gości, których bacznie obserwuje z dystansu. Agresja z kolei jest obca tej rasie. Mimo że jako pies myśliwski jest uważany za niezwykle odważnego i nieustraszonego pomocnika, ten amerykański pies rasowy nie chwyta i nie gryzie ludzi – dlatego też akita nie nadaje się zbytnio do szkolenia np. w zakresie ochrony. Gdy zdobędziesz zaufanie tego psa, przekonasz się, że jest bardzo przyjaznym i wrażliwym psem. Dlatego jego wychowanie, oprócz niezbędnej konsekwencji, wymaga przede wszystkim wyczucia. Presja czy przemoc szybko prowadzą do tego, że ten dumny i wrażliwy pies wykazuje upór lub zaczyna ignorować opiekuna, co skutkuje nierzadko niemożliwymi do pokonania problemami we współistnieniu psa i człowieka. Wygląd Charakterystyczna dla akity amerykańskiej, która znana jest w USA jako „Great Japanese Dog“, jest szeroka, mocna głowa w kształcie trójkąta, skierowane do przodu trójkątne uszy oraz gęsto owłosiony ogon, który akita nosi na grzbiecie lub zakręcony na bok. W stosunku do głowy oczy tego psa, zwykle ciemnobrązowe, są raczej małe, a pysk raczej nisko osadzony. Różnice w stosunku do japońskiego akita inu W porównaniu ze swoim bliskim krewnym, japońskim akita inu, Amerykanin jest znacznie większy i cięższy – jego wysokość w kłębie osiąga do 71 cm u samców, a waga wynosi maksymalnie 55 kg. Suki są również stosunkowo silne – ich maksymalna wysokość wynosi 65 cm, a maksymalna waga 40 kg. Imponujący wygląd potęguje gęsta, krępa sierść z obfitym podszerstkiem, który jest szczególnie gęsty i długi na ogonie, grzbiecie i kłębie (maksymalnie 5 cm). Jeśli chodzi o umaszczenie, akita amerykańska jest niezwykle różnorodna i można ją spotkać we wszystkich kolorach, również w popielatym oraz pręgowanym. Jednak podczas gdy w Japonii preferuje się akity białe, czerwone i pręgowane, w Ameryce szczególnie popularne są psy pinto i czarne. Obowiązuje zasada, że – w przypadku umaszczenia wielokolorowego – poszczególne kolory powinny się od siebie wyraźnie odróżniać. Na przykład psy o umaszczeniu plamistym mają zazwyczaj równomiernie rozmieszczone, większe plamy, które rozciągają się na ponad jednej trzeciej całego ciała na białym tle. Historia Do II wojny światowej akita japońska i amerykańska były uważane za jedną rasę, więc ich rozwój do tego momentu był prawie identyczny. Obie pochodzą z Japonii, gdzie ich historia sięga prawie 5 tysięcy lat, o czym świadczą wizerunki psów na glinianych naczyniach i dzwonkach z brązu. Odkryto je w regionie Akita w Japonii, gdzie już na początku XVII wieku używano ich do polowania na niedźwiedzie, dziki i ptaki. W XIX wieku akita występowała także w walkach psów, które zostały zakazane w Japonii w 1908 roku. Aby psy bojowe były jeszcze większe i silniejsze, krzyżowano je z psami rasy tosa i mastif. W 1931 r. ta wielka japońska rasa, jedna z najstarszych w świecie azjatyckim, została uznana za dziedzictwo przyrody. Wywóz osobników z Japonii był przez długi czas zakazany. © Eudyptula / Liczne linie Niemniej częste krzyżowanie z innymi rasami psów sprawiło, że na początku i w połowie XX wieku wygląd akity znacznie się zmienił i powstały liczne, całkiem odmienne linie. Aby nieco uporządkować ten „chaos”, psy zostały z grubsza przypisane do dwóch różnych linii krwi: Ichinoseki i Dewa. Psy, które amerykańscy żołnierze zabrali do domu pod koniec II wojny światowej, w dużej mierze wywodziły się z linii Dewa. Dlaczego akity japońskie i amerykańskie tak bardzo się od siebie różnią? W następnych latach w Stanach Zjednoczonych rozwinęła się znaczna populacja dużych psów japońskich. Po tym jak w 1956 roku powstał Akita Kennel Club (później przemianowany na „Akita Club of America“), na amerykańskiej ziemi rozpoczęła się selektywna hodowla rasy. Japonia nie uznała jednak nowej linii amerykańskiej, a w 1972 roku American Kennel Club (AKC) również wykluczył importy z Japonii ze swojej księgi stadnej. W wyniku braku wymiany między tymi dwoma krajami hodowla japońska i amerykańska rozwijała się osobno i w inny sposób. Chociaż organizacja AKC zezwoliła na import z Japonii od 1992 roku, różnice między filigranowymi japońskimi i silnymi amerykańskimi akitami stały się w międzyczasie tak duże, że praktycznie nie można było mówić o wspólnej rasie. Ostateczny podział rasy akita W 2000 r. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (Fédération Cynologique Internationale, FCI) postanowiła podzielić rasę na akitę japońską (nr wzorca 255) i „wielkiego psa japońskiego” (American Akita, nr wzorca 344). Pierwszy wzorzec dla akity amerykańskiej, opublikowany przez American Kennel Club w 1972 roku, posłużył za podstawę nowego wzorca FCI. Zdrowie Obecnie w Europie znajdą się zarówno hodowcy linii amerykańskiej, jak i japońskiej. Na pierwszym miejscu dzisiejszych wysiłków hodowlanych jest zachowanie odpowiednich cech typowych dla rasy. Hodowcy przywiązują również dużą wagę do zdrowia i temperamentu rasy. Dzięki surowym wymaganiom hodowlanym i zaangażowaniu wielu hodowców, akita amerykańska jest rasą dość wytrzymałą, która nie wykazuje żadnych chorób typowych dla tej rasy. Okazuje się również, że nie jest szczególnie podatna na inne typowe dla psów choroby. Oprócz chorób stawów (HD) mogą co najwyżej wystąpić problemy skóry i sierści. Żywienie akity amerykańskiej Na co muszę zwrócić uwagę podczas żywienia mojej akity? Przyczyny chorób skóry i włosów można znaleźć w diecie. Zbyt wysoka zawartość białka surowego (zawartego np. w tzw. paszach energetycznych lub wysokowydajnych) może przykładowo prowadzić do masowych reakcji alergicznych skóry. Produkty zbożowe i sojowe mogą również powodować problemy ze skórą i sierścią u psów rasy akita. Dlatego też przy zakupie gotowej karmy dla psów należy zwracać uwagę na etykietę ze składem, znajdującą się na zewnątrz opakowania. Jeśli karma zawiera dużą zawartość zbóż lub nawet soi, lepiej jest wybrać inny produkt. Kwestia smaku? Jednak poza podatnością na ewentualne alergie, akita amerykańska ma takie same wymagania żywieniowe jak wszystkie inne psy. Ponieważ jest potomkiem wilka, a więc mięsożercą, jego dieta powinna być oparta na wysokiej jakości białku zwierzęcym w postaci mięsa (lub ryb). Lepiej jednak unikać wieprzowiny ze względu na opisaną podatność na alergie. Polecana jest wołowina, jagnięcina, dziczyzna czy mięso strusia, które można uzupełnić warzywami i ryżem. To, czy posiłek będzie podawany w postaci suchej czy mokrej gotowej karmy, surowej czy świeżo ugotowanej, zależy nie tylko od upodobań psa, ale także od przekonań opiekuna. Podczas gdy niektórzy opiekunowie psów preferują szybkie i kompleksowe „zaopatrzenie” w postaci konwencjonalnej karmy dla psów, inni wolą polegać na świeżym, domowym jedzeniu, którego odpowiedni skład i przygotowanie wymaga jednak czasu i wiedzy. Karmienie tylko o stałych porach Bez względu na to, jaką metodę ostatecznie wybierzesz, ważne jest, aby Twój pies miał cały czas dostęp do świeżej wody pitnej. Karmę natomiast należy podawać tylko o stałych porach (dwa razy dziennie w przypadku dorosłych psów) i odstawiać najpóźniej po 20 minutach – niezależnie od tego, czy w misce jest jeszcze coś do jedzenia czy nie. Z reguły akity radzą sobie z bardzo małą ilością pożywienia w stosunku do swojej wielkości. Aby znaleźć odpowiednią ilość, należy regularnie sprawdzać wagę psa. Pielęgnacja Pielęgnacja psa powinna być tak samo regularna jak kontrola wagi. Na szczęście dzięki twardej, krótkiej i samoczyszczącej się sierści akity nie jest to duży wysiłek. Na przykład wystarczy szczotkować sierść raz lub dwa razy w tygodniu – w ten sposób zachowamy połysk sierści, a jednocześnie będziemy w stanie wcześnie wykryć ewentualne podrażnienia skóry spowodowane niewłaściwą dietą. W okresie zmiany sierści (dwa razy w roku) konieczne będzie codzienne czesanie. Usuwając szczotką stare, martwe włosy, nie tylko ułatwiasz psu proces zmiany sierści, ale także zmniejszasz ilość jej kępków, które w tej fazie roznoszą się po domu. Czy akita jest psem dla Ciebie? Mimo że opieka nad akitą amerykańską i jej żywienie są stosunkowo łatwe, nie należy lekceważyć wymagań, jakie ta rasa stawia swoim opiekunom. Nawet jeśli Akita nie zawsze się tego domaga, potrzebuje dużo ćwiczeń, aby zachować sprawność i zdrowie. Dwa krótkie spacery wokół bloku to dla tego psa zdecydowanie za mało. Warto jeszcze wspomnieć, że uprawianie psich sportów jest odpowiednie tylko w ograniczonym zakresie. Mimo że ten dumny i wielki pies azjatycki jest z natury bardzo usportowiony, nie ma zbyt wiele wspólnego z zabawami ruchowymi. Tylko ci, którym uda się wytłumaczyć psu, na czym polega sens danego sportu, będą w stanie zmotywować go do uczęszczania na treningi. © Елена Насекина / Akita amerykańska – wychowanie i socjalizacja Innym wyzwaniem, oprócz wspomnianego już uporu, jest instynkt łowiecki, który może mieć niepożądane skutki podczas wspólnych aktywności. Szczególnie w lesie i na skraju lasu akita powinna być prowadzona wyłącznie na smyczy. Trzeba możliwie szybko zacząć uczyć psa chodzenia na smyczy, aby to opiekun go prowadził, a nie na odwrót. Ogólnie rzecz biorąc, pełne miłości, ale konsekwentne szkolenie i wszechstronna socjalizacja szczenięcia mają ogromne znaczenie dla późniejszego wspólnego życia z dorosłą akitą. Jeśli myślisz o zakupie akity, zdecydowanie musisz mieć wystarczające doświadczenie w wychowaniu i szkoleniu psa. Kto posiada taką wiedzę, a jednocześnie jest gotów zaakceptować osobliwości tego dumnego i niezależnego charakteru, otrzyma niezwykle lojalnego i dostojnego partnera w postaci akity, który będzie ze swoim człowiekiem na dobre i na złe. tnLN0F.jak wygląda pies akita
